Typowe lęki u dzieci w wieku od 2 do 10 lat.

Dziecięcy układ nerwowy nieustannie się rozwija. Dlatego też nie powinno dziwić, że w życiu dziecka trafiają się zarówno lepsze, jak i gorsze momenty. W ciągu pierwszych dziesięciu lat życia dzieci od stanu chaosu i niezrozumienia własnych emocji, powoli przeistaczają się w istoty emocjonalnie złożone. W związku z tym pojawienie się dziecięcych lęków należy traktować jak coś absolutnie naturalnego, chociaż oczywiście nieprzyjemnego tak dla dziecka, jak i rodzica. Trzeba mieć jednak świadomość, że niektóre lęki uwarunkowane są wiekiem. Co więcej wiele z nich pojawia się na pewnym etapie życia dziecka, a potem, gdy nadchodzi właściwy moment, po prostu znikają.

Poniżej znajduje się zestawienie najczęściej spotykanych leków, przypisanych do konkretnego wieku dziecka.

Lęki u dzieci uwarunkowane wiekiem

Wiek dziecka	Typowe dla wieku lęki
2 lata	nagłe dźwięki, np. pociągi, ciężarówki, grzmoty; duże przedmioty i ciemne kolory; przeprowadzka do nowego domu; wyjazd matki, a także jej nieobecność w porze zasypiania; dzikie zwierzęta;
2,5 lat	lęki przestrzenne, np. zbliżające się duże przedmioty; puste pomieszczenia;
3 lata	ciemność; zwierzęta; czarownicy; włamywacze; pozostanie wieczorem samemu;
4 lata	ciemność; dzikie zwierzęta; lęk przed wejściem np. do garażu czy piwnicy;
5 lat	mniej lęków – stabilizacja; konkretne obawy np. przed potłuczeniem się przy upadku;
6 lat	śmierć; lęk przed utratą bliskiej osoby; lęk przed światem nadprzyrodzonym, np. duchy, wiedźmy; strach przed tym co chowa się pod łóżkiem; obawa przed zgubieniem się;
7 lat	ciemność; ciemne pomieszczenie np. piwnice; lęk przed przestępcami; lęki szkolne; strach bywa stymulowany przez telewizję, gry komputerowe i książki;
8-9 lat	mniej lęków; obawy są uzasadnione, w dużej mierze dotyczą bowiem własnych zdolności i możliwości porażki;
10 lat	dzikie zwierzęta szczególnie węże; w tym wieku dziecko samo potrafi określić czego boi się najbardziej.

ZROZUMIEĆ DZIECIĘCE LĘKI

Ucieczka jest naturalną reakcją na lęk. W związku z tym rodzice nie powinni się dziwić, ani co gorsza tępić faktu, że dziecko stara się unikać wszystkiego, co w jego odczuciu niebezpieczne. Oczywiście, sytuacja z ucieczką może u jednego dziecka zdarzyć się sporadycznie, raz albo dwa razy w zetknięciu z konkretną sytuacją. Podczas gdy u drugiego trwać będzie całymi tygodniami. Reasumując nie ma tutaj twardej reguły wyjaśniającej zależność. Niewątpliwie najbardziej alarmujące stają się zdarzenia, kiedy niektóre lęki u dzieci utrzymują się dłużej, niż inne. Na dodatek paraliżują strachem i powodują poważną przeszkodę w rozwoju dziecka. W rezultacie mamy do czynienia ze zjawiskiem, w którym normalny lęk dzieciństwa wykracza poza normę i wymaga interwencji. Z pewnością nie należy wtedy takiej sytuacji w żaden sposób bagatelizować.

Potrzebujesz konsultacji? Skontaktuj się ze mną, porozmawiamy.

Gabinet Psychoterapii mgr Monika Merczyńska
Terapia dzieci, młodzieży i dorosłych.